-
sanderijn
-
- Berichten: 5643
- Geregistreerd: 12-01-01
- Woonplaats: daar waar het altijd lijkt te waaien....
op mijn achtste raakte ik helemaal verzot van paarden en pony's en op mijn tiende had ik mijn moeder zover dat ik eindelijk op les mocht.mijn oma was inmiddels overleden en die had mij en mijn broer een x bedrag achtergelaten dat vrij zou komen als we 21 werden.ik heb vanaf mijn tiende jaar geroepen:ik koop daar een pony van.niemand nam mij serieus ik was nog maar een kind.toen ik 21 werd en een baan had was eindelijk de tijd rijp voor mij,ik had inmiddels ookal zoveel geleerd over verantwoordelijkheid en verzorging dat ik ook blij was nu pas mijn eerste pony aan te schaffen.ik was helemaal geinspireerd door team herfst,zij rijden vierspan met welsh A pony's allemaal voskleur.
maar ik wilde graag een jong paardje wat ik zelf helemaal konopvoeden.en ik wilde een pony,want het ging mij om de band die ik met het dier zo hebben en niet of ik erop kon rijden ofzo.dus ik ging op een vroege zaterdag morgen in maart op mijn fiets naar de eerste welshfokker met voskleurige welshen en vroeg of ze nog een jaarling te koop hadden.nee helaas niet meer,ze waren allemaal verkocht,maar ze wisten nog wel een andere fokker en gaven het tel.nr. aan mij.diezelfde middag gebeld en naar die fokker toegegaan en teun was ook mee.we werden door een donkere stal naar acheren gebracht en daar stond in het donker een heel schuw,verwaarloosde en angstige jaarling vos merrie.de fokker vertelde:toen ze net afgespeend was kwam hij in het ziekenhuis terecht en was er niemand die ernaar om keek om haar naar de wei te brengen of wat dan ook.ze kreeg dus alleen wel voer.maar toen ik kwam was ze al 11 maanden oud en heeft dus een halfjaar opgesloten gestaan in die donkere stal,zonder andere pony's helemaal alleen,zonder enig contact met de buitenwereld.mijn eerste gedachte was:wat een lief snoetje!ik vroeg de fokker mij even alleen met haar te laten.ik heb daar een uur gestaan en ze was erg nieuwsgierig maar te bang om zich te durven laten aaien.na een uur durfde ze wel aan ons te snuffelen.ik vroeg aan teun wat isjou gevoel?zijn antwoord was:goed.diezelfde middag besloot ik haar te kopen in die week ging ik haar elke dag bezoeken,en zat soms uren alleen maar bij haar.na drie dagen had ik het halster om en na 7 dagen had ik de stal geregeld en werd ze bij mij thuis gebracht.
ik heb met heel veel geduld en liefde haar vertrouwen in mij gewonnen,maar andere mensen is ze nog steeds niet vriendelijk tegen,haar vertrouwen in mensen is beschaamd voor het leven.
ik zat uren alleen maar bij haar in de stal,zodat ze leerde dat ik haar geen kwaad deed.ze mocht elke dag met de andere pony's de wei op en al doende leerde ze steeds meer.ik heb haar elke dag verzorgd en liefde gegeven en doe dat nog steeds dagelijks soms wel 2 keer per dag.inmiddels is ze 3 jaar en loopt ze heel netjes en braaf voor de wagen,ik heb haar zo vol vertrouwen opgevoed dat ze een dappere meid is geworden!ze is mijn alles en mijn grootste trots en kan me geen dag zonder haar voorstellen.ze heeft mij iets gebracht waarvan ik dacht dat dat niet kon bestaan:zo'n werkelijke innige band tussen mens en paard waarop je het gezegde:twee handen op 1 buik,kunt toepassen.het is zelfs meer dan dat maar dat weet ik niet in woorden uit te drukken.tinkerbell is een speciaal dier en heeft meer voor mij gedaan dan iets of iemand anders in mijn leven..................
_________________
zorgen zijn voor later,genieten is voor nu
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: sanderijn op 2001-08-05 22:59 ]</font>
-
sanderijn
-
- Berichten: 5643
- Geregistreerd: 12-01-01
- Woonplaats: daar waar het altijd lijkt te waaien....
owja btw eigenlijk zie ik het zo:niet jij zoekt het paard uit maar het paard zoekt jou(onbewust)uit.
soms is het beter om te zwijgen