Ik pak het touw altijd met mijn hele handen vast.
Alleen ik heb wel gevoeld hoe je vingers gebroken worden...
Ik had het paard bij zijn halster vast (zat een touw aan, dat had ik met mijn andere had vast, maar omdat hij alles probeerde te bijten dat er bij hem in de buurt kwam, pakte ik maar het halster (onder zijn kin) vast...)
Nou was dat dus een manege paard, en wij staan in de hal, van de manege. (iemand zou hem wel even longeren, voordat de les begon.) Komt er een gillend kind (ze was tikkertje aan eht doen) aanrennen. En dat paard schrikt dus. Spring naar achter, en ik loop rustig mee, en al kalmerend enzo, en hij leek rustiger te worden, staat dat kreng (wat zo gilde) naast hem, doet ze ineens haar hand omhoog. Dat paard schrikt (natuurlijk) weer, en weet maar één weg: omhoog. Hij gaat dus stijgeren, en mijn hand probeerde ik beneden te houden en er klonk een 'zachte' (het was door de hele hal te horen) knak, en toen had ik héél véél pijn, en liet ik dat paard ook meteen los.

Dat vergeet ik nóóit meer, en ik weet nu ook, dat ik voordaat dan maar de knip van eht halstertouw ofzo vast hou. Oh het uiteinde... Mijn vingers staan nu ook lekker krom/scheef maarja... leuk aandnken aan dat paard, aangezien hij twee weken later weg was...
De eigenaar had hem ergens anders gestalt.