Het is echt niet leuk zo.
Mijn ouders snáppen het gewoon niet.
Ze hebben Mananzo nog maar 1 keer gezien (ik heb hem 10 maanden nu).
Ze zeggen zo vaak: Waarom heb je dat paard gekocht?! Het kost zoveel geld en tijd, verkoop hem toch.
Elke keer als ik weer iets zeg dat ik het zo druk heb, of omdat ik dit wil kopen en dat wil kopen (maar er niet genoeg geld voor heb) dan zeggen ze wel weer dat ik 'dát paard' moet wegdoen.
aaaarrghhhh ik kan er echt wel om janken als ze zoiets zeggen.
Ik kan er ook nooit iets over vertellen, ze luisteren toch niet.
Ik kan het ze niet tot ze doordringen dat Mananzo zo ontzettend veel voor mij betekend! Dat ik voor hem zo hard aan het werk ben en dat mijn hele dag weer goed is als ik bij hem ben geweest.
Ik krijg zóveel liefde van hem, ik ben zo ontzettend trots op hem, en zo gigantisch blij met hem. Ik wil hem nooit, helemaal nooit meer kwijt.
Maarja mijn ouders snappen het niet.
Wat moet ik nou zonder Mananzo? Dan heb ik niets meer om voor te zorgen en voor te werken en dan heb ik niet meer een pony die blij is om te zien en graag met mij aan het werk gaat.
tja.....vervelend he?