Geplaatst Daar stond Gwenn in de wei te roepen, de twee heren (tinker Parcival en Welsh K Rissaz) waren nergens te bekennen. Ik schrok me natuurlijk wezenloos en ging op zoek. We wonen aan een doodlopende weg waar geen andere huizen aan staan en op dat weggetje stonden ze gezellig naast elkaar in de berm
Ik heb gauw het halster uit de stal gegrist en ging er van uit dat Parcival zich wel zou laten pakken. Dat was dus geheel en al verkeerd gedacht. Parcival waande zich weer een jong paard in de kudde zoals in Engeland en had helemaal geen zin om zijn vrijheid op te geven
In een belachelijk hard tempo (wist niet dat Parcival ook zo hard kon) vlogen ze het weggetje af naar het kruispunt. Gelukkig woon ik in een rustig dorp waar weinig verkeer rijdt en zeker om 3.00 uur is het heel stil.
Toen ik eindelijk weer een beetje in de buurt was (nog steeds op mijn sloffen en lichtelijk verkleumd in mijn pyjama) namen ze weer het rit aan. Deze keer het weggetje af wat een stukje verderop evenwijdig aan de snelweg loopt.
Ik ben teruggelopen, heb een klein stukje van mijn autoraam ijsvrij gemaakt (lang leve de voorruitverwarming) en ben er achteraan gereden.
Maar aan het eind vlogen ze het talud van het viaduct op en zag ik Parcival op het viaduct. Wat was ik bang op dat moment. Ik kon pas een stukje verderop keren en daarna zag ik ze helemaal niet meer.
Gelukkig kwam mijn man aangelopen en hij had ze richting dorp zien rennen. Maar ze waren weg
Eindelijk hoorde ik iets, overduidelijk iets wat nog maar een ijzer overhad achter op het erf van de buurman. En ja hoor, daar kwamen ze aangelopen. Deze keer liet Parcival zich wel pakken en duwde zijn neus gezellig tegen mijn gezicht alsof het de gewoonste zaak van de wereld was om een wild paard na te doen en de baas de stuipen op het lijf te jagen om daarna weer een heel braaf paardje te zijn. Vincent had laarzen aan dus die mocht terugwandelen en ik nam de auto weer mee terug. Autorijden met sloffen is trouwens een heel aparte ervaring
Rissaz bleef in het kielzog van Parcival en zo hadden we ze gelukkig weer thuis.
Er zat maar een ding op: ze moesten naar binnen alleen hingen de dekens te drogen in de shetbox, stond de shet in de grote box en was geit aan het herstellen in de buitenbox. Geit moest wijken net als de dekens en toen kon alles naar binnen.
Ze lijken allebei helemaal heel alleen zijn ze wat stijf. De bovenste draad hangt op een plaats in een flinke boog naar beneden, daar moeten ze er uit gekomen zijn.
Ik ga straks dat stuk wei afsluiten in de hoop dat ik op het andere stuk wel weer stroom krijg want dit wil ik niet meer meemaken. Normaal gesproken loopt Parcival de wei nooit uit, ik begrijp eigenlijk niet wat ze bezield heeft.
Een beetje moe ben ik ook wel na zo'n nacht. Met de adrenalinespiegel na dit avontuur viel het nog niet mee om weer in te slapen.
De andere merries die bij ons in het land liepen waren nieuwsgierig geworden en stonden inmiddels bij het hek aan de weg. De merrie zag ze staan en rende daar heen. Harstikke hengstig en toen konden we haar zo pakken. Dus Percy ik weet hoe je je op dat moment gevoelt hebt, het hart giert je door de keel.Gelukkig dat het allemaal goed afgelopen is. 
!
