Vandaag voor het eerst in zo'n 13 à 14 jaar weer op de rug van een paard gezeten..
Leuk!!
Sinds ik Mika heb, heb ik ook weer veel meer contact met de buren, die hebben ook allemaal paarden, en als je dan ineens met een pony aan de wandel bent kom je automatisch in gesprek. Afgelopen zaterdag ook een hele tijd staan te praten en toen vroeg de buurman mij waarom ik een mini had gekocht ipv een groter paard. Nou mede door plaatsgebrek en omdat ik toch niet echt goed meer durfde te rijden heb ik voor een mini gekozen.
Maar afijn, zij hebben dus 5 kwpn'ers en 2 grote friezen op stal staan waar ze zelf eigenlijk niet echt veel mee doen. Ze hebben nu een meisje in dienst die voor hun de paarden rijdt en op wedstrijden uitbrengt maar met de friezen gebeurt niet echt heel veel, behalve eens op een zondag voor de koets.
Kreeg ik dus het aanbod om op een van die friezen te komen rijden, dat dier (japie??!)
zet geen stap verkeerd en is heel braaf, dus zou voor mij ideaal zijn om het rijden weer op te pakken en daarbij zou er dan ook iets meer met Japie gedaan worden, zodat hij niet altijd alleen maar op stal staat.
Vanmiddag met knikkende knieën naar de buren, ouwe kleren aangedaan want rijkleding heb ik niet meer van zolang geleden, en kennis gemaakt met Japie.
Eerst even lekker getutteld en geborsteld enzo, opzadelen was ik ook nog niet verleert..
En echt...Ik was zo ongelovelijk nerveus...Dat wil je echt niet weten... Eigenlijk wilde ik al heel lang weer heel graag rijden maar op de een of andere manier had ik gewoon net niet het laatste beetje lef om ook daadwerkelijk te gaan...
Maar het is gelukt!!!
Welliswaar niet zo heel erg lang, ik heb denk ik maar zo'n 30 minuten gereden, maar het ging lekker en dat vond ik eerst het belangrijkst, om eerst weer te proberen het vertrouwen te krijgen zodat je je weer lekker begint te voelen op een paardenrug.
We hebben ook alleen maar een beetje gestapt en gedraaft maar dat maakt me niet uit, het begin is er weer en de rest wordt vanzelf wel opgebouwd.
En daarbij tref ik het gewoon heel erg met zulke buren..Ik kan erheen wanneer ik maar wil, het paard staat er wel, een mooie buitenbak en verder ben ik zo vrij als een vogeltje...
Ik voel me echt wel een beetje een geluksvogel!!
Dit moest ik even kwijt want eigenlijk ben ik best wel trots op mezelf dat ik eindelijk weer eens op een paard ben geklommen!
M'n spieren doen nu al ongelofelijk zeer maar dat is alleen maar goed, kan in de toekomst alleen maar beter worden...
Ik wil alleen nog niet aan morgen denken, want dan zal het helemaal wel zeer doen! }>
