Geplaatst Zoals sommigen wel zullen weten, hebben Olga en ik een lánge weg afgelegd om te komen waar we nu zijn/waren. Toen ik haar net reed, ben ik hard gevallen van haar en mocht ik een tijd niet rijden.
Vertrouwen in paarden en paardrijden in eht algemeen was ver te zoeken, ik durfde zelfs niet meer op haar gaan zitten. We zijn toen van 0 af aan begonnen en na bijna twee jaar waren we eindelijk ergens gekomen en ging eht gewoon fántastisch!
Tot gisteren... Ik ging naar de training van de club, ik had nl morgen wedstrijd. Dus ik dacht; naar de club is gelijk een goede oefening!
De pony's trainen voor de paarden en daar rijdt Olga's weidemaatje in mee: Sunny. Nu zijn die twee altijd gek op elkaar en ze lopen constant te hinniken, af en toe trekt Olga haar kant uit, maar heb er eigenlijk nooit echt problemen mee gehad, buiten eens een klein protestbokje van 'hé, ik wil daar heen!'
Gisteren dus ook, hinnik hinnik. Geen probleem. De pony's waren klaar en ze brachten Sunny weg om af te zadelen. Toen begon het al, Olga begon lastig te doen, ik reed gewoon door. Ineens draaide ze om en begon ze erg te bokken. Voor ik het goed en wel besefte, lag ik al op de grond. 2 m verder ging ze gras staan eten. Ik dacht: 'Maar zo gaat dat niet!' Ik stapte trug op en wou weer gelijk ana het werk gaan en ze begon weer te bokken, en naar de kant van de trailer te trekken, kon haar haast niet houden.
Ik gevraagd of ze Sunny aub al naar huis konden doen, meestal zijn dan de problemen over. Maar ze was zo hevig! Ik was almaar afgestapt, want ze ging heel de tijd lopen klieren en toen ze wilde vertrekken was er haast geen houden meer aan, dus toen heeft iemand van de club haar even overgenomen. Toen ze weg waren, zei ik van ja ik zal nog even met haar stappen en dan stap ik weer op. Ze was nog steeds niet helemaal afgekoeld, en begon al zoiets te krijgen van zo gaat het niet lukken... Ik zie nog even iets tegen iemand van de club en Olga stond ineens naast me te stijgeren.
Ja, zo ging het dus níet... Ik dus gebeld of ze me aub konden komen halen, want zo ging het écht niet. Ik had het al helemaal gehad en liep al bijna te janken als een klein kind...
Dus ja, wachten. Toen zei iemand anders van de club, die aan het rijden was, ja je mag je niet laten kennen, niet laten zien dat je bang bent. Ik zei ja je hebt gelijk ik probeer het nog een keer. Zei tegen degene die der vasthad; laat em maar los als ik het zeg. Dus paar rondjes gestapt en het ging goed dus ik zei laat maar los! En drie voltes gestapt en toen wou ze weer naar de kant van de uitgang dus ik leg m'n buitenbeen aan, ze doet zo 'n half bokje naar links en gaat dan ineens stijl op der achterbenen staan! Toen ben ik er dus weer afgevallen en had ik het helemaal gehad.
Ben er nadien nog opgestapt terwijl iemand em vast had en dan stappen, maar ik durfde écht níets meer. Had het echt gehad...
Nu gaat iemand anders morgen met haar wedstrijd rijden, ik durf echt niet meer. De laatste wedstrijd ging zo goed, maar zo heeft ze zich nog nooit gedragen... Ik heb haar nog nooit weten stijgeren, zelfs niet in de wei.
Het vertrouwen is nu dus echt erg gedaald. Thuis zal er wsl geen probleem zijn als ik er weer op ga, maar volgende keer op de club of op wedstrijd zou 'k niet kunnen zeggen of ze het weer zou doen of dat ze dan weer normaal braaf is, mijn zelfvertrouwen en vertrouwen in haar is dus een pak gedaald. Hoe moet ik dit weer gaan aanpakken? Ik had er al twee jaar overgedaan voor ik eindelijk zonder stress en schrik haar ergens anders konrijden en nu gebeurd dit.
Ben even écht ten einde raad...
.....( en laat de zelfverzekerde nergens nooit bang van ruiters dan maar de echte paarden rijden.......)
